Genealogisch blog 403

Tante Joke

Joke Keijzer-Bosman overleed op 11 november j.l. Tante Joke was de jongste uit gezin van mijn grootouders van moederskant. Sinds ik in mijn studietijd bij mijn grootouders woonde noemde ik haar gewoon Joke, net zoals ik haar andere broers en zussen eveneens bij de voornaam aansprak. Twaalf jaar na de geboorte van Joke kwam ik op de wereld kijken. Een wereld die door de oorlog enorm was veranderd.

Joke werd op 23 mei 1939 in Amersfoort geboren. Ze kreeg de namen Jacoba Maria. Met haar geboorte was het gezin van mijn grootouders compleet met acht kinderen.

Met de dood van Joke is niemand uit het gezin van mijn opa en oma van moederskant meer in leven, al genieten drie aangetrouwde tantes nog wel een hoge ouderdom van ver in de tachtig. Mijn vader en zijn zussen zijn al vele jaren geleden overleden evenals hun ouders. Op de drie aangetrouwde tantes na is een hele generatie van mijn familie weg.

Het gezin Bosman in 1947

Op de hierboven geplaatste foto van het gezin van mijn grootouders, gemaakt vlak voor het vertrek van de broers van Joke, Frans en Bertus, naar voormalig Ned.-Indië in 1947, zit Joke tussen haar vader en moeder. Op de achterste rij links staat mijn moeder.

Eigenlijk weet ik niet veel meer van Joke dan een paar feitelijkheden. Joke trouwde op 24-jarige leeftijd op 10 mei 1961 op het stadhuis van Amersfoort met Dagobertus Gerardus (Dago) Keijzer. Het kerkelijke huwelijk vond drie dagen later plaats. Joke zal toen wel op een kantoor gewerkt hebben, terwijl Dago toen aan de slag was als verkoper in de witgoed zaak van Van Geet in Amersfoort. Na hun trouwen gingen Dago en Joke op een bovenhuis wonen, dat ze huurden in de Willem van Mechelenstraat. Dago werd op 22 december 1932 geboren. Zijn ouders waren Reinier Keijzer en Gijsberta Ros. Dago had nog een broer en enkele zussen. De broer van Dago was een graag geziene gast bij mijn grootouders op de Kapelweg, wanneer hij op zijn brommer aankwam vanuit het Soesterkwartier.

Joke en Dago waren drie jaar getrouwd, toen hun dochter werd geboren in 1964, twee jaar later kwam hun zoon ter wereld. In de periode, dat ik tijdens mijn studie bij mijn grootouders woonde, paste ik wel op op mijn nicht en neef, zodat Joke en Dago uit konden gaan. Ik deed dat ook bij andere ooms en tantes. Het leverde mij een welkome aanvulling op mijn maandgeld op.

Ik kan me herinneren, dat Dago, die opvallend mooi blond, krullend haar had, problemen op zijn werk kreeg en een andere baan moest zoeken. Er werd in de familie over gefluisterd. Dago kwam toen terecht bij een gelijksoortige witgoedzaak in Hilversum.

Dago en Joke Keijzer-Bosman

Na een paar jaar verhuisden Joke en Dago met hun kinderen van de Willem van Mechelenstraat in Amersfoort naar een  koopwoning aan de Braamweg in Soest. Daar bleef Joke wonen tot 2016.

De kinderen gingen het huis uit, zodra ze op eigen benen konden staan. Maar de relatie tussen Joke en haar kinderen werd er niet beter op. Er was zelfs helemaal geen contact meer gedurende vele jaren. Dat deed Joke veel verdriet, maar in een telefoongesprek zei ze me lachend:

“Mij krijgen ze er niet onder”.

In die tijd benaderde ik Joke en Dago een paar keer met vragen op genealogisch gebied. Stevast kreeg ik uitvoerig antwoord. Joke was ook heel trots, toen mijn boek over de wederwaardigheden van haar broers in Indië uitkwam. Ze had me nog een paar nuttige adviezen gegeven over haar thuissituatie vlak na de oorlog.

Op 4 september 2015 overleed Dago. Op zijn uitdrukkelijk verzoek vond zijn crematie in besloten kring plaats. Op zijn overlijdensbericht liet Joke optekenen:

“Nu verder zonder hem, dat doet pijn,

Te weten Dago…nooit meer samen te zijn”.

Nog geen jaar na het overlijden van Dago verhuisde Joke de Wiardi Beckmanstraat in Soest. Omdat haar gezondheid haar in de steek liet, moest ze de laatste tijd van haar leven doorbrengen in verpleeghuis Daelhoven in Soest. Daar overleed ze.

Joke was uiterlijk altijd opgewekt. Ze kon heerlijk lachen, ze had pretogen. Toch werd ze gekweld door verdriet om Dago…, om haar kinderen. Op de kaart waarmee haar overlijden wereldkundig werd gemaakt stond te lezen:

“Soms heel even,

Bekruipt mij het gevoel,

Dat mensen niet begrijpen,

Hoe ik me voel.

Voor de buitenwereld iemand,

Die altijd loopt te stralen,

Maar niemand ziet,

Dat ik blijk te verdwalen.

Verdwalen in emoties,

Gevoelens van vreugde en verdriet.

De vreugde laat ik zien,

Maar het verdriet niet.

Dus oordeel niet te snel,

Over iemands vreugde of verdriet.

Soms is de waarheid anders,

Dan je aan de buitenkant ziet.”

Natuurlijk was het leuk tijdens en na de crematieplechtigheid van Joke verschillende neven en nichten te zien en te spreken, de plechtigheid zelf duurde nauwelijks 20 minuten en bevestigde voor mij, op een kleine uitzondering na, de essentie van het gedicht op de circulaire. Joke was een eenzame vrouw aan wie het leven niet ongemerkt voorbij was gegaan.

Tiel, 17 november 2019