Genealogisch blog 71

Triëst

Mijn schoonouders onderwierpen me aan een loodzwaar examen alvorens ze ermee instemden, dat ik met de jongste van hun drie dochters verkeerde. Zij moest een nog zwaarder examen afleggen. Maar toen ze achttien was, was ze geslaagd en was ik welkom in huize Van Straaten.

Ik werd opgenomen in de warmte van het gezin. Mijn schoonouders waren nog wel ‘meneer en mevrouw’ voor me, maar dat veranderde spoedig. Het volgende jaar mocht ik mee op vakantie. Twee weken kamperen in Aquileia in Italië. Met de Daf 33 van mijn schoonvader erheen, de bagage in een aanhangertje met keukengedeelte. In de weken voor vertrek werd de heenreis door Duitsland en Oostenrijk tot op de kilometer nauwkeurig gepland. Hoe we terug zouden rijden wisten we nog niet, maar vermoedelijk door Frankrijk. Regelmatige stops waren onderweg nodig om kramp in mijn benen te voorkomen. Het Dafje was weliswaar de grote trots van mijn schoonvader, maar de auto was niet bepaald berekend op mensen van mijn lengte.

Daf 33

Na de eerste overnachting in Duitsland wist ik hoe de Walker-tent opgezet moest worden. Ik heb die geweldige tent daarna nog vele tientallen malen opgezet, ook voor mijn eigen gezin, toen mijn schoonouders de leeftijd hadden bereikt, dat ze een andere vorm van vakantie prefereerden. In Aquileia maakte mijn schoonvader me daarna zo enthousiast voor het kamperen, dat ik vele jaren lang geen andere vorm van vakantie meer wilde. Een paar van zijn lessen waren: wees zuinig op je spullen, dan kun je er lang plezier van hebben. Hou de tent schoon, dan krijg je geen ongedierte. Zorg voor een vlakke plek, dan slaap je goed.

Mijn schoonvader maakt zijn Walkertent schoon

In Aquileia vermaakten we ons uitstekend aan de rand van het zwembad, we bewonderden de mozaïeken in de oude Romeinse havenstad, die tegenwoordig enkele kilometers landinwaarts ligt. In zee baden deden we in Grado aan de Adriatische kust. Op 20 juli keken we met enkele honderden andere mensen in het café tegenover de camping vol ongeloof en bewondering hoe Neil Amstrong (1930-2012) als eerste mens over de maan liep. Een wonder! Al konden we nauwelijks wat zien op het kleine tv-scherm, de euforie was er niet minder om.

Mijn schoonvader wilde beslist een dag naar Triëst. De stad had toen nog, als overblijfsel van de Tweede Wereldoorlog, een bijzondere status. Mijn schoonvader wilde daarheen, omdat zijn vader vroeger over die stad zoveel verteld had. Binnen een uur waren we er. Gezamenlijk liepen we in de stad rond. Op een gegeven moment wilde mijn schoonvader naar het plein bovenaan de trappen. Daar kon je over de stad uitkijken en de haven zien. Moeder en dochter wilden niet mee, die bleven op een bankje zitten en zouden op ons wachten. Terwijl we naar boven liepen, werd mijn schoonvader voor het eerst, maar zeker niet voor het laatst, heel vertrouwelijk met me. Hij vertelde over zijn vader, die net als hijzelf Abraham Johannes heette. Zijn vader was vanuit Rotterdam, waar al zijn familie woonde, naar Amsterdam verhuisd. Hij werkte als (hoofd)machinist op de grote vaart in dienst van de K.N.S.M. Alle havens van de wereld had hij bezocht, maar ook alle ‘dames’ in die havensteden. Omdat zijn vader zo vaak weg was, had zijn vrouw, Helena Wilhelmina Kennedy, haar moeder en broer in huis genomen. Senior was een ruige zeebonk, die zich niet bekommerde om zijn zoon. Die moest zichzelf maar redden, zeker toen zijn vader, na het overlijden van zijn moeder in 1931, anderhalf jaar later hertrouwde met een veertien jaar jongere vrouw.

Triëst

Maar waarom wilde hij per se naar Triëst, vroeg ik aan mijn schoonvader. “Mijn vader vond de vrouwen hier net zo bijzonder als de stad zelf”, antwoordde hij. “Ik wilde met eigen ogen zien waarom hij het hier zo fijn vond. Ik wilde ook proberen te weten te komen waarom hij zich zo weinig om mij bekommerde, zeker nadat ik in 1943 als dwangarbeider te werk gesteld werd in Duitsland, terwijl mijn vrouw met onze pas geboren oudste dochter in Amsterdam moest achterblijven”. Zonder antwoorden op zijn vragen stelde mijn schoonvader al vrij snel voor terug te gaan naar vrouw en dochter die op ons zaten te wachten.

Vele jaren na het overlijden van mijn schoonvader kwam ik te weten, dat diens vader vóór en tijdens de Tweede Wereldoorlog hele verkeerde keuzes had gemaakt. Mijn schoonvader, weer terug uit Duitsland, had zich daarvan in niet mis te verstane woorden gedistantieerd bij de begrafenis van zijn vader in 1944, toen hij tegenover de aanwezige kameraden luid en duidelijk liet horen, dat Nederland toch zou herrijzen. Vervolgens was hij met zijn vrouw demonstratief weggelopen.

Tiel, 06-07-2016