De oude eik
Onze najaarsvakantie brachten we onlangs
door in San Martino in Colle, een klein dorp in Toscane ongeveer 12 km. ten
oosten van Lucca. San Martino in Colle maakt onderdeel uit van de plaats
Gragnano en behoort tot de gemeente Campagnori. We verbleven in een appartement, dat vroeger
onderdeel uitmaakte van een boerenhoeve uit 1728, waar personeel van de
landeigenaar woonde en waar vee op stal stond. Er werd niet alleen vee
gehouden, er was een wijngaard en men kweekte olijven, fruit en graan.
De hoeve en de omringende
landerijen waren en zijn nog steeds eigendom van de familie Carrara. De jongste
generaties van de familie gaven het zware boerenwerk eraan en trokken naar steden
als Lucca en Pistoia. Daar konden ze meer verdienen met minder lichamelijke
inspanning. Het landgoed van de familie Carrara raakte in verval, waarvan een
verlaten wijngaard nog een voorbeeld is. Dat de familie in vroeger dagen een
machtige grootgrondbezitter was, valt tegenwoordig niet alleen uit de
naamgeving van de omliggende wegen, Via Carrara, op te maken, maar ook uit de even
verderop gelegen, prachtige villa waarin de familie zelf woonde.
 |
|
Tot appartement
omgebouwde boerenhoeve
|
Toen de huidige eigenaresse,
Giuseppina Carrara, het goed in handen kreeg door vererving, gooide ze het roer
drastisch om. De ondernemende vrouw liet de boerenhoeve in 2000 geheel renoveren
en omtoveren tot vier moderne, in grootte variërende vakantieappartementen, waarvan
er momenteel één permanent bewoond wordt door een medewerker. De overige
appartementen zijn bijna het hele jaar rond verhuurd aan toeristen. Ook de
nabije omgeving van de appartementen werd aangepakt, een overdekte ruimte biedt
de vakantiegangers de mogelijkheid ook bij slecht weer buiten te kunnen eten,
wanneer de temperatuur dat ten minste toestaat. Er kwamen tafels en stoelen en
ligbedden. Kortom, Giuseppina creëerde verblijven waar het heerlijk
toeven is in de rust van de Toscaanse heuvels. ’s Nacht komen de wilde zwijnen
uit de omliggende bossen de tuin ter grootte van 1 ha. omwoelen op zoek naar
voedsel. Dat je in een wat andere omgeving komt, wordt direct na het verlaten
van de grote weg duidelijk. De Via Carrara bergop is niet geplaveid.
Tegenover de appartementen, aan
de andere zijde van de Via Carrara staat een enorme oude eikenboom, een zgn. zachte eik.
Naar verluidt is de boom met een stamomtrek van ruim 4,50 meter meer dan 500
jaar oud. Enkele bronnen willen doen geloven, dat de boom al meer dan 600 jaar
oud moet zijn. Natuurlijk is de boom vernoemd naar Pinoccio, die immers uit deze
streek afkomstig was. Heel opvallend aan de boom is, dat hij met slechts 24
meter niet zo hoog is, maar vooral heel erg breed. Zo breed zelfs dat de takken
ondersteund dienden te worden om te voorkomen dat ze af zouden breken. Een
vreemd verschijnsel aan de boom is dat enkele takken met elkaar vergroeid zijn.
Over de eik doen tal van verhalen de ronde.
 |
|
Ondersteunde takken
|
Tijdens hun terugtrekken voor de
oprukkende Amerikaanse legers op het einde van de Tweede Wereldoorlog gebruikten
de Duitse soldaten de eik als schuilplaats voor de Amerikaanse vliegtuigen. Door
het bladerdak van de boom konden geallieerde piloten de Duitsers onder de
boom niet zien. In de winter voor de definitieve bevrijding van Italië wilden
de Duitse soldaten de eik omhakken voor brandhout. De grootmoeder van
Giuseppina Carrara wist dat te voorkomen door de Duitsers aan te bieden al het overige
hout op het landgoed van de familie om te kappen. De eik moest en zou blijven
staan.
Mede dankzij de vele
ondersteuning doorstond de eik de zwaarste stormen. Vele aanvallen van insecten
hadden geen vat op de boom. Ook voor ziektes bleef de eik gespaard.
 |
|
De zachte eik
Pinoccio
|
Dagelijks trekt de
eik tientallen bezoekers. In de weekeinden soms honderden. Wandelgroepen
picknicken onder de takken in de schaduw of laten zich voor de boom
fotograferen. Voor velen is de plek onder het enorme bladerdak bij uitstek
geschikt voor yogaoefeningen. Anderen omarmen en knuffelen de boom. Fotografen
schieten er menig plaatje. Voor kinderen is de eik een aantrekkelijke speelplek,
je bent zo een paar meter van de grond. Turnsters doen oefeningen aan linten
die ze aan de takken hebben vastgeknoopt. Weer anderen zitten stil onder de
takken en laten hun gedachten de vrije loop op zoek naar innerlijke rust.
Geliefden zingen elkaar hun genegenheid toe of gaan voor elkaar op de knieën.
Tiel, 6 oktober 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten