Genealogisch blog 186

Verjaardag

Negen jaar na het overlijden van haar man wilde mijn schoonmoeder haar 65^ste verjaardag eindelijk weer eens een keer vieren voor de vrienden van de Kliek. In de jaren kort na het overlijden van mijn schoonvader had ze die behoefte niet. Alleen zag mijn schoonmoeder nu enorm op tegen alle drukte, die het uitnodigen van de Kliek met zich mee zou brengen. Al die boodschappen die ze zou moeten doen. Ze kon zoveel gasten nooit onderbrengen in haar kleine huisje in Egmond Binnen, waarheen ze een half jaar eerder was verhuisd. Of we haar niet op de een of andere manier konden helpen.

Spontaan boden we haar aan haar verjaardag in het najaar van 1983 bij ons in huis in Kudelstaart te vieren. Wij zouden van alles voldoende in huis halen, onze kamer was groot genoeg om al haar gasten te ontvangen en wij zouden ervoor zorgen, dat niemand iets te kort zou komen. Kon zij lekker blijven zitten en het middelpunt van de belangstelling zijn. Bovendien was het voor de vrienden van de Kliek geen onoverkomelijke reis van de Bredeweg in Amsterdam naar de Mijnsherenweg in Kudelstaart. Op het pleintje achter ons huis was voldoende parkeergelegenheid. Verschillende vrienden zouden met elkaar naar Kudelstaart kunnen komen. Mijn schoonmoeder vond het een geweldig idee haar 65^ste verjaardag bij ons te vieren.

Ans van Straaten-Reussien

Voordat ik verder ga met het verhaal van haar verjaardag, volgt hier eerst een korte introductie van mijn schoonmoeder. Johanna Hermina (Ans) Reussien werd op 22 oktober 1918 in Amsterdam geboren. Zij was de tweede dochter van Okko Hendrik Reussien (1884-1959) en Elisabeth van Gelderen (1886-1972). Tien jaar na de geboorte van Ans kwam zoon Okko ter wereld. Na de lagere school ging Ans verder leren aan de Industrieschool voor de vrouwelijke jeugd in Amsterdam, waar ze zich bekwaamde in naaien en handwerken. Op haar eerste rapport van het derde leerjaar staat vermeld, dat ze te veel praatte in de klas en dat haar prestaties beter zouden kunnen. Het jaar daarop, 1935, sloot Ans de opleiding met goed gevolg af. Enkele jaren later kreeg Ans verkering met Jo van Straaten, met wie ze in 1940 in het huwelijk trad. Al snel vestigde het jonge paar zich op de Bredeweg in de Amsterdamse Watergraafsmeer. Ans en Jo kregen drie dochters, van wie er twee nog tijdens de oorlog werden geboren en de derde in 1950.

Rapport 3e leerjaar Industrieschool voor de vrouwelijke jeugd

Een oplettende lezer zal zich afvragen wat de Kliek eigenlijk was. Ik zal dat uitleggen. Vlak voor en in het begin van de Tweede Wereldoorlog kwamen er veel jonge gezinnen op de Bredeweg wonen. Sommigen hadden al kinderen, bij anderen zou het niet lang meer duren. Een aantal mannen van die jonge gezinnen waren collega’s van elkaar, ze werkten allemaal bij de Amsterdamse Bank in de stad.

Na de ellende van de oorlog besloten de collega’s de zgn. KLIEK op te richten. Maandelijks zouden ze bijeenkomen om met elkaar en hun vrouwen vooral te lachen na alle ellende en spanningen van de oorlog. Kliek stond voor: Kunnen Lachen Is Een Kunst. Van de Kliek maakten op de Bredeweg de families Stork (nr.5), Meijer (nr. 15 1 hoog), Dortmond (29 1 hoog), Verbaan (nr. 10 1 hoog), Schopman (nr.14), Veltkamp (nr. 16) en van Straaten deel uit.  Janie en Loes van der Veen zouden ook komen. Janie, die de beste vriend was van mijn schoonvader, was bij de oprichting van de Kliek nog speler bij Ajax. Later zou hij daar assistent van Rinus Michels worden en Johan Cruijff ontdekken. Jany en Loes woonden weliswaar op de Bredeweg, maar mochten geen lid van de Kliek worden, omdat er na de oprichting geen nieuwe leden meer werden aangenomen.

Bredeweg, vlak na de bevrijding, (foto: Geheugen van Oost)

Met Sinterklaas bakten de leden van de Kliek voor elkaar allerlei poetsen. Zelf heb ik in mijn verkeringstijd een aantal bijeenkomsten van de Kliek meegemaakt. Aan het eind van zo’n avond had ik pijn in mijn buik van het lachen. Want dat konden ze in de Kliek, lachen. DE gekste verhalen kwamen over tafel. Eind jaren ’70 van de vorige eeuw is de Kliek uiteen gevallen door overlijden en verhuizingen. Het laatste lid van de Kliek overleed in 2009.

Op de geplande zaterdagmiddag kwamen de leden van de Kliek op de afgesproken tijd bij ons aan. Nadat mijn schoonmoeder de cadeaus had uitgepakt, serveerden wij koffie met gebak. Al snel ontstond er een sfeer die zo kenmerkend was voor de Kliek. Er werd veel gelachen. Na de koffie schonken we voor iedereen een drankje in, zetten zoutjes, worst en kaas op tafel en sloten ons aan bij het gezelschap. Ik ging naast Jany van der Veen zitten. De fles jonge jenever zette ik tussen ons in, wij waren toch de enigen die dat dronken. Al gauw ging het gesprek over Ajax. Jany vertelde waarom het Ajax destijds niet gelukt was Jan van Beveren (1948-2011) als keeper in te lijven. Jany was met nog een paar andere trainers van Ajax naar Emmen afgereisd om de doelman bij de plaatselijke Sport Club aan het werk te zien tijdens een competitiewedstrijd. Blijkbaar wisten ze bij Emmen, dat er een delegatie van Ajax zou komen. Omdat Emmen de keeper nog niet kwijt wilde, kreeg Van Beveren de opdracht de hele wedstrijd stijf op de doellijn te blijven staan. De delegatie van Ajax keerde teleurgesteld naar huis, een keeper die alleen maar op de lijn bleef staan, daar hadden ze geen behoefte aan. Bij Ajax moest een keeper in de hele 16 m. opereren. Ajax was niet meer geïnteresseerd in Jan van Beveren. Later kregen ze daar uiteraard spijt van.

Jan van Beveren in actie tijdens Polen-Nederland 1969

In een uurtje of twee nipten Jany en ik een paar borreltjes weg, die ik rijkelijk bluste met bier. Niet alleen Jany en ik zaten gezellig te praten, in de hele kamer was het gezellig en werd er veel gelachen. Af en toe keek ik naar mijn schoonmoeder, die straalde.

Op een gegeven moment werd mij de spanning op de blaas te groot. Snel liep ik naar het toilet. Toen ik klaar was, dacht ik, dat ik best even op bed kon gaan liggen, mijn hoofd was een beetje licht en mijn ogen zwaar. Ik liep naar boven, trok mijn schoenen uit en kroop onder het dekbed.

Met een schik kwam ik weer bij mijn positieven. Of ik nog wat wilde hebben voor we gingen slapen. Ik zei, dat ik eraan kwam om de boeg op te ruimen. Was niet meer nodig, iedereen was al weer enkele uren thuis, alles was opgeruimd, de kinderen lagen al geruime tijd op bed en het was tijd om te gaan slapen. Ik schaamde me kapot. Had ik al die tijd geslapen en niets gehoord. Ik wist niet hoe ik dat goed moest praten. Ik was even gaan liggen omdat ik moe was, een half uurtje was de bedoeling. Maar het was inmiddels bijna 23.00 uur, tijd om te gaan slapen.

Mijn lieve schoonmoeder had een onvergetelijke verjaardag gehad, zo liet ze weten enkele dagen later. Ze is er nooit op teruggekomen, dat ik er op een gegeven moment tussenuit gepiept was. Zelfs niet tijdens het laatste, indringende gesprek, dat ik met haar had in het ziekenhuis in Alkmaar enkele weken voor haar overlijden. Ans van Straaten-Reussien overleed op 20 juni 1997 in haar huisje in Egmond Binnen. Vier dagen later werd ze begraven.

Tiel, 24-04-2017