Genealogisch blog 202

Jubileum  

Met zelf al de voorjaarsvakantie achter de rug, gaan in deze tijd van het jaar mijn gedachten toch altijd weer terug naar de vakanties van vroeger. Ik heb daar fijne herinneringen aan. In Genealogisch blog 71 schreef ik over mijn eerste ervaringen met kamperen met mijn schoonouders. Die vakantie was wel heel bijzonder: voor het eerst samen met mijn geliefde op vakantie, voor het eerst in een tent, voor het eerst met mijn latere schoonouders weg (helaas bleef het bij die ene keer), voor het eerst een gedeeltelijke strandvakantie.

Toch was die eerste kampeervakantie in mijn ogen niet in alle opzichten even prettig. Er waren enkele genante momenten die nog steeds in mijn geheugen gegrift staan. Hoewel mijn schoonouders al vele jaren kampeerden in Italië, Frankrijk en Joegoslavië, groeide de nervositeit mijn schoonmoeder af en toe boven het hoofd, zowel voor als tijdens de vakanties. Het liefst was ze eigenlijk gewoon thuisgebleven.

 Koffiepauze in Oostenrijk

Pa en ma van Straaten namen hun jongste dochter, op wie ik stapel verliefd was, en mij mee naar Aquileia in Italië met hun DAF 33 met daarachter een aanhangwagen. Het aanhangwagentje haalden mijn schoonvader en ik een paar dagen eerder op bij het mannetje, dat ook voor het onderhoud van de DAF van mijn schoonvader zorgde en die voor de stalling van de aanhanger ruimte had in Amstelveen. De te rijden route hadden mijn schoonvader en ik nauwkeurig uitgestippeld.

In Duitsland leerde ik de tent op zetten. In Oostenrijk stopten we voor een kop koffie, kon ik mijn lange benen even strekken. Daarna was de oude Romeinse havenstad Aquileia, inmiddels zo’n 15 km. van de kust gelegen, snel bereikt. We genoten van het prachtige weer, het zwembad, de oudheden, de schaduw op de camping, in de brandende zon was het alleen bij het zwembad uit te houden. In vond kamperen met de dag leuker. Het werd mijn manier van vakantie houden en mijn kinderen doen het nog steeds.

Even verderop in het laantje onder de populieren op de camping in Aquileia, had een Duitse familie hun tent opgeslagen. De man was duidelijk gewond geraakt tijdens de Tweede Wereldoorlog. Toen hij wat te veel ruimte rond zijn tent ging opeisen, kon mijn schoonvader zich niet inhouden, hij had het niet op Duitsers en liet de man weten, dat de tijd van Lebensraum voorbij was. Het liep hoog op. De campinghouder moest uiteindelijk de gemoederen sussen. Mijn schoonvader wilde daarna niet meer langs de tent van de Duitser en liep of reed de halve camping om van onze tent naar het toilet of de uitgang van de camping. Het zat pa van Straaten nog altijd dwars, dat de Duitsers hem tijdens de Tweede Wereldoorlog gedwongen hadden in hun land te werken.

Aquileia

Op een dag wilde mijn schoonvader ergens heen, daar voelden mijn lief en ik ook wel voor, maar ma Van Straaten had absoluut geen zin. En dat liet ze merken. Toen mijn schoonvader alles ingepakt had en ons vroeg in te stappen, weigerde mijn schoonmoeder dat, druk gesticulerend liep ze voor de auto uit. Voor mij een nieuwe sensatie. Ze komt wel bij, was de nuchtere reactie van pa van Straaten. Als ze bij de uitgang van de camping uitgetierd is, stapt ze rustig in en zullen we een fijne dag hebben. En zo geschiedde.

Na veertien heerlijke dagen, moesten we weer richting huis. Mijn schoonvader wilde door de Povlakte naar Turijn rijden en daarna via Frankrijk weer naar het noorden. We kampeerden een nacht langs de Po. De volgende dag reed de toch zwaar beladen DAF feilloos de 2083 m. hoge Mons Cenis Pas op. Voor het eerst van mijn leven reed ik door echte haarspeldbochten. Boven op de pas stopten we om geld te wisselen (dat moest toen nog) en een ijsje te eten.

Mons Cenis

We sloegen die middag de tent op in St. Jean de Maurienne, toen nog een rustig bergdorp in de Haut Savoie. In de loop van de avond werd mijn liefste ziek. Ze was hondsberoerd en kon niet stoppen met spugen, de hele nacht door.

Een streep door de rekening van mijn schoonvader. Die wilde de volgende dag vroeg doorrijden naar Troyes om de daarop volgende dag daar op de camping zijn jubileum bij de Amro-Bank met ons te vieren. Vroeg vertrekken was er echter niet bij. Mijn liefste was zo ziek, dat eerst een bezoek aan een dokter gebracht diende te worden. Bij de dokter moesten we uiteraard op onze beurt wachten. De dokter constateerde voedselvergiftiging, vermoedelijk door het eten van Italiaans ijs, en schreef pillen voor die snel zouden werken, zodat we alsnog aan het einde van de ochtend richting Troyes konden.

Pa van Straaten wilde, echter, per se die dag Troyes nog halen, een tocht van nog zo’n 600 km. over tweebaans binnenwegen. De Route du Soleil bestond nog niet. Mijn schoonvader, de enige met een rijbewijs, jakkerde achter elkaar door. Alleen als we hoognodig moesten, wilde hij stoppen. Dat ik het aan het einde van de middag niet meer uithield zo opgevouwen te zitten, deerde hem niet. Hij moest en zou Troyes halen. Gelukkig knapte mijn liefste in de loop van de dag steeds verder op. ‘s Avonds om 21.00 uur bereikten we uitgeput de camping in Troyes. In no time zetten we de tent op, want we wilden in de stad nog wat te eten zien te krijgen. Bij een restaurant wilde een bereidwillige kok nog wat voor ons bereiden. Een uur later vielen we allemaal moe in slaap.

30-jarig jubileum bij Amro-Bank

De volgende morgen was alle ellende van de vorige dag vergeten. Het was prachtig weer, we hadden een feestje te vieren. Precies op die dag was mijn schoonvader 30 jaar in dienst van de Amro-Bank. Met een cadeau, dat we voor de vakantie al hadden gekocht, verrasten we hem zichtbaar. Later zou mijn schoonvader zijn jubileumfeest op de bank nog eens dunnetjes overdoen.

We namen ruim de tijd voor het feestelijke ontbijt. Het maakte niet uit hoe laat we in Amsterdam zouden aankomen. Na het ontbijt braken we de tent af en vertrokken naar Amsterdam, waar we rond 22.00 uur aankwamen in opperbeste stemming, het einde van een heerlijke vakantie.

In de jaren daarna ontpopten mijn schoonouders zich tot de beste schoonouders van de wereld. Pa van Straaten overleed, helaas, veel te vroeg. Onze zoon was net een jaar, en wat was pa van Straaten trots op zijn eerste kleinkind.

Tiel, 17 juli 2017