Genealogisch blog 1

Mijn eerste stamboom

Altijd spannend, zo’n eerste keer! Hoewel, na talrijke artikelen in genealogische tijdschriften en de publicatie van vier boeken zou ik eraan gewend moeten zijn om over mijn genealogische belevenissen iets te schrijven. Het schrijven op zich is geen probleem, dat doe ik al mijn hele leven, maar een blog? Zo’n nieuw medium, waarbij je maar moet afwachten of het aanslaat.

Gewoon doen, zei mijn grootvader altijd, niet bang zijn. Hij kon het weten. Als eenvoudige timmerman oogstte hij veel succes met de toneelvoorstellingen die hij destijds bij Euripes in Amersfoort regisseerde. Gepassioneerd kon hij over die voorstellingen vertellen. Sterker nog, hij bracht zijn passie over op zijn kinderen. Maar mijn grootvader had nog een passie: vertellen over vroeger.

Opa Richardus Antonius Welling

Toen hij gestopt was met regisseren en na zijn pensioen, ging opa elke middag naar de bejaardensoos bij de kerk ’t Zand in Amersfoort. Hij was voorzitter van de bejaardenvereniging. Hij hield ervan met anderen een praatje te maken en soms een kaartje te leggen. Maar hij ging er vooral heen voor zijn borreltje en om te biljarten. Dat kon hij zo goed! Altijd driebanden of tien over rood. 

 

                                                 Overgrootmoeder Margaretha Catharina de Greef

Tijdens schoolvakanties logeerde ik vroeger vaak bij mijn grootouders en ging dan altijd met opa mee naar de bejaardensoos. Ik herinner me de wandelingen daarheen als de dag van gisteren. Liepen we eenmaal op de Hogeweg, dan begon opa te vertellen over zijn familie. Hij kwam uit een gezin van elf kinderen, hij was de jongste. Een broer en een zus waren op jonge leeftijd gestorven. Van de anderen woonde alleen tante Anna nog in Amersfoort, de rest was vertrokken naar Amsterdam of Bussum. Ook over Amersfoort kon hij veel vertellen, over de Muurhuizen, de hofjes, Johan van Oldenbarneveldt, die er gewoond had, de kei, ’t Zand. Overal wist hij wel wat van.

Op de slaapkamer van mijn grootouders hingen foto’s van hun ouders. Ernstig kijkende mensen in het zwart die op de foto gingen. Als je die foto’s zag, geloofde je niet dat die mensen ooit gelachen hebben.

                                                                Overgrootvader Adrianus Leonardus Welling

Vele jaren later, mijn grootouders waren inmiddels overleden, kreeg ik van mijn tante afdrukken op carte visite-formaat van die foto’s van mijn overgrootouders. Het begin van mijn eerste stamboom. Van de grootouders van mijn vrouw kreeg ik ook van die foto’s van mijn schoonmoeder. Er kwamen foto’s bij van mijn andere grootouders. Zo kon ik op een grote wissellijst mijn eerste stamboom maken, van 1850 tot en met mijn kinderen. Zolang ik in Kudelstaart woonde heeft die collage in de hal gehangen. Ik wist toen nog niet, dat de genealogie me later zo in haar greep zou krijgen.

Nu vele jaren later beheer ik de stambomen van vier families: Welling, Bosman, van Straaten en van Haeften, zo’n 11.000 personen. Niet veel zullen sommige genealogen zeggen. Klopt, maar ik leg mezelf bewust beperkingen op, dus geen zijlijnen die er niet toe doen.

Vaak hoor ik mensen zeggen, dat stamboomonderzoek vooral iets dufs is voor oudere mannen. Deze mensen vergissen zich, ben ik van mening. Ik heb het stamboomonderzoek altijd boeiend gevonden, zeg maar gerust spannend. Spannend vanwege de vondsten die ik deed op internet of in de verschillende archieven. Spannend, omdat ik door mijn onderzoeken in contact kwam met tot dan toe onbekende familieleden. Hoe zouden die reageren op mijn vragen? Zouden ze wel mee willen werken? Of sterker nog: zouden ze me willen ontmoeten? Maar ook de contacten met bekende familieleden leidden soms tot onverwachte zaken.

Die vondsten en contacten vormden meestal niet de basis voor mijn artikelen of boeken. Maar ze zijn het wel waard erover te vertellen. Daarom dit blog, want stamboomonderzoek was en is altijd weer spannend en zal dat ook blijven.

Tiel, 25-01-2016