Genealogisch blog 79

Tante Greet

Ik heb nog niet of nauwelijks geschreven over de oudste zus van mijn vader, tante Greet. Ik zou haar te kort doen door alleen over haar twee zussen te schrijven, want tante Greet was een bijzonder vrouw, een hele bijzondere, en ze was mijn meter.

Na haar schooltijd ging tante Greet als verpleegster werken in het Militaire Hospitaal aan de Hogeweg in Amersfoort. Ze had een militaire rang en droeg tijdens en na diensttijd een uniform, wanneer ze niet op een ziekenzaal werkte. Ik weet nog, dat ik, als kind, haar dat erg stoer vond staan. Ze had ook altijd van die truttige schoenen aan. Nooit een hakje of zo. Er straalde iets mannelijks van haar af. Tijdens haar werk in het Militair Hospitaal raakte tante Greet bevriend met Reinie, voor ons neven en nichten al gauw tante Reinie. Reinie kwam uit het Noorden van het land, maar bleef in huize Welling toch altijd een beetje een vreemde, omdat ze niet katholiek, maar protestant was.

1950, Tante Greet als verpleegster

Het zal in de eerste helft van de vijftiger jaren geweest zijn, dat tante Greet haar werk als verpleegster opgaf en met haar vriendin naar Amsterdam verhuisde naar een spiksplinternieuwe flat aan de Joh. Jongkindstraat in Slotervaart. De flat van de tantes was zo ongeveer de eerste die klaar was. Verder was Slotervaart nog een grote bouwput. Toen wijzelf nog maar net in Amsterdam woonden, nam mijn vader ons kinderen op een zondagmiddag mee voor een bezoek aan tante Greet en Tante Reinie. Had mijn moeder even het rijk alleen. Ons stond een lange tramrit te wachten met lijn 17. Vol trots lieten de vriendinnen zien hoe ze de woning deelden en welke afspraken ze hadden over het gezamenlijk gebruik van spullen. Ieder had een eigen slaapkamer, zo lieten ze ons zien. Mijn vader legde ons in de tram terug naar huis uitvoerig uit, dat vrouwen, die niet getrouwd waren op die manier goedkoop samen een huis konden delen. Net als de moeder van Dirk en die andere mevrouw aan de overkant van onze straat, legde mijn vader uit. Ik ben daarna nooit meer bij de tantes thuis geweest. Daar zullen mijn ouders wel voor gezorgd hebben.

1956, Op bezoek bij Trut en Treinie

In Amsterdam werkten tante Greet bij de Raad van Arbeid op de Wibautstraat en tante Reinie bij de Sociale verzekeringsbank op de Apollolaan, of omgekeerd. Ze gingen beiden aanvankelijk op de brommer naar hun werk, op een Berini met een lange leren jas aan. Later haalde tante Reinie haar rijbewijs en kochten de vrouwen een auto.

Na de Hongaarse Opstand was tante Greet op de een of andere manier in contact gekomen met een Hongaars gezin uit Székesfehérvár, een plaats tussen Boedapest en het Balatonmeer. Toen ze een keer bij ons was vroeg ze mij te gaan corresponderen met een dochter van het gezin. Dat kon gewoon in het Nederlands, want de moeder van het gezin was onze taal machtig. Dat leek me wel, een correspondentievriendin in Hongarije. Zou ook wel interessante postzegels opleveren. Na een paar brieven verwaterde de correspondentie om een onduidelijke reden. Maar tante Greet en tante Reinie gingen bijna ieder jaar op vakantie naar Hongarije. Ze vonden het een prachtig land en het was zo goedkoop daar.

Groot was de opschudding in de familie, toen tante Greet aankondigde de katholieke kerk de rug toe te keren en toe te treden tot de kerk waarvan ook tante Reinie lid was. Hoe kon hun dochter het nou in haar hoofd halen om het enige ware geloof de rug toe te keren, jammerden mijn opa en oma. Ook mijn vader snapte er niets van. Mijn moeder wel, maar liet dat niet merken om de consternatie niet nog groter te maken. Lange tijd kwam tante Greet niet meer thuis.

Tante Greet en tante Reinie, door ons omgedoopt tot “Trut en Treinie”, verhuisden naar Heereveen, en weer een paar jaar later naar Leeuwarden. Er was toen nauwelijks meer contact met de dames, die in het hoge Noorden van het land hun eigen leven leidden. Wij wisten ondertussen wel hoe de verhouding tussen Trut en Treinie was. Er werd in de familie niet over gesproken en bij familiefeesten was meestal alleen Trut aanwezig.

Begin 1996 kwam uit Leeuwarden het bericht, dat Greet Welling op 80-jarige leeftijd was overleden. Een paar dagen later zou de uitvaartdienst plaatsvinden in de kerk van de Pinkstergemeente in Leeuwarden. De Pinkstergemeente, waren Trut en Treinie daar lid van?, ongelooflijk. Met mijn zwager toog ik door wind en sneeuw naar Leeuwarden. Betrekkelijk vroeg kwamen we bij de kerk aan. Omdat het zulk slecht weer was besloten we maar naar binnen te gaan. Ergens achter in de kerk schoven we een bank binnen. Tot onze verbazing stond er voor in de kerk geen kist met het lichaam van de overledene. Langzaam druppelde de kerk vol. Ik keek achterom en zag in een hoek achterin de kerk de kist staan. Ik kon mijn ogen niet geloven! Op een gegeven moment kwam Tante Reinie de kerk binnen. Ze leek niet erg bedroefd. Een man, die kennelijk de leiding had over de dienst, kwam naar me toe en vroeg me of ik de neef van Greet was. Toen ik dat bevestigde, wenste hij me een goede dienst toe. Waar bemoeit die man zich mee, dacht ik nog.

De uitvaartdienst was een en al vrolijkheid. Er werd gezongen, geklapt en zelfs even gedanst. Met stijgende verbazing heb ik dat alles zitten bekijken. Bij de Heer zijn was een feest. Over tante Greet werd totaal niet gesproken, de aanwezigen waren alleen maar blij weer samen te zijn. Niemand bekommerde zich om de kist achterin de kerk. Na afloop van de dienst ben ik naar de kist gelopen en heb die in stilte aangeraakt. De begrafenisondernemer kwam en laadde de kist achterin de lijkwagen. Tante Greet werd in Oenkerk begraven links naast de kerk. Een prachtige plek, had ik enkele weken eerder ontdekt, toen ik daar was voor mijn werk.

De kerk van Oenkerk

Ruim een jaar na de begrafenis van tante Greet werd ik gebeld door iemand van de Pinkstergemeente uit Leeuwarden. Uit de nalatenschap van tante Greet was voor elk van de neven en nichten fl. 40,- overgebleven. Formeel had ik daar natuurlijk recht op, maar de Pinkstergemeente zou het ten zeerste op prijsstellen, wanneer ik dat geld aan de kerk zou laten. Dat nooit!, schreeuwde ik haast door de telefoon. Alles aan mij uitbetalen en direct, de kerk krijgt geen cent van mij. Twee weken  later stond er fl. 40,- op mijn rekening bijgeschreven.

Tiel, 28-07-2016