Genealogisch blog 60

Groot Amsterdams verdriet

De manier waarop Ajax het kampioenschap van Nederland verspeelde, deed me denken aan een verhaal, dat mijn vader vroeger graag met veel plezier vertelde. Hij was uitgenodigd mee te spelen met het Amsterdamse journalisten elftal tegen (vermoedelijk) een elftal van Rotterdamse collegae.

Zijn eindexamenlijst van de HBS-B vermeldde, dat mijn vader voor lichamelijke opvoeding gemiddeld een zes behaalde. Hij heeft zijn leven lang een hekel gehad aan fysieke inspanning. Hij kon niet zwemmen. De lucht van zweet kon hij niet verdragen. Hij had twee linker handen. Zijn grote liefhebberij daarentegen was schaken. Hij is waarschijnlijk van 1937 tot in de oorlog lid geweest van de Amersfoortse RK. Schaakvereniging de Pion. Binnen die vereniging was hij al snel de beste. Voor de vereniging haalde hij heel wat overwinningen binnen.

Mijn vader tijdens een partij schaak

Later heeft mijn vader in wedstrijdverband geen schaakpartijen meer gespeeld. Dat nam niet weg, dat hij graag de stukken opzette voor wie er maar tegen hem wilde spelen en wanneer dan ook. Hij wist zijn liefde voor het schaken over te brengen op één van zijn zonen, die over het schaken een paar boeken heeft geschreven. Toen hij later in Bloemendaal woonde, heeft mijn vader deelgenomen aan de interne competitie van schaakclub ‘Bloemendaal’. Daar won hij makkelijk van schrijver en vriend Godfried Bomans, van wie hij vond, dat die niet schaakte, maar ‘stukken verplaatste’.

Aan fysieke sporten heeft mijn vader eigenlijk nooit deelgenomen. Slechts een keer is hij – tot grote hilariteit van de toeschouwers - keeper geweest in het Amsterdamse journalisten elftal. Hoe de ploegen zich ook inspanden tot scoren kwam het niet. Totdat de midvoor van de tegenstander doorbrak en alleen op doel afkwam, dat mijn vader verdedigde, Bang de bal tegen zich aan te krijgen, ging mijn vader  achter een doelpaal staan en schreeuwde de midvoor toe “Schiet ‘m d’r maar in, dat lukt je toch niet!”

De midvoor was door het lege doel en de woorden van mijn vader zo van streek gebracht, dat hij een keihard schot loste, maar de bal ging ver naast het doel. Medespelers, tegenstanders en toeschouwers lagen in een deuk van het lachen.

Groot Amsterdams verdriet (foto: nu.nl)

Zo was het met Ajax ook, nadat De Graafschap gelijk had gemaakt. Dachten de Amsterdamse godenzonen nog, toen ze voor stonden, dat het kampioenschap in de tas zat, door die tegentreffer knapte er wat bij hen. De koppies gingen hangen. Zou het dan toch nog mis gaan? En ja, het ging mis! Niets ging meer goed. Ajax speelde meer tegen zichzelf dan tegen De Graafschap. Wat de Amsterdammers ook probeerden niets lukte meer. De fantastische keeper Jurjus kon bij wijze van spreken net als mijn vader achter een doelpaal gaan staan, de bal zou de doellijn tussen de palen toch niet meer passeren. Winnen doe je niet alleen met goed voetbal, maar ook met mentale kracht.

In Zwolle konden de PSV’ers het amper geloven. Ze kregen de titel in de schoot geworpen. Maar hun blijdschap woog niet op tegen het grote Amsterdamse verdriet.

Tiel, 09-05-2016