Genealogisch blog 100

Doodspoor

Dit verhaal gaat over een man van wie tot zijn veertigste jaar vrijveel bekend is, maar die daarna aan de andere kant van de wereld in het niets verdween. Dit verhaal gaat over Theodorus Johannes Welling, het vierde van de negen kinderen van Jacobus Welling (1824-1893) en diens tweede vrouw Hendrika Steenbeek (1833-1899). Bij zijn  eerste vrouw, Geertruida Hendrika van Munster (1824-1861) had Jacobus al zes kinderen. Theodorus Johannes was een halfbroer van mijn overgrootvader.

Theodorus Johannes Welling – ik zal hem vanaf nu kortweg “Theo” noemen – kwam op 17 januari 1869 halverwege de avond ter wereld. De volgende dag deed zijn vader aangifte van de geboorte. Na geslaagd te zijn voor het toelatingsexamen kwam Theo in 1883 in de eerste klas van de Burgeravondschool. Aan het einde van het schooljaar werd hij bevorderd naar het tweede leerjaar. In zijn diensttijd schopte Theo het tot sergeant. Hij was kennelijk een begaafd schutter, want bij schietwedstrijden won hij diverse prijzen.

Al op jonge leeftijd sloot Theo zich aan bij de vrijwillige brandweer in Amersfoort. In 1896 volgde zijn benoeming tot commandant, zoals de Amersfoortsche Courant vermeldde. Volgens de krant van 3 oktober 1905 was Theo een onversaagde commandant, die zich bij een brand in het bovenhuis boven het sigarenmagazijn van de heer M. Kraaijenhof zeer verdienstelijk had gemaakt.

Amersfootsche Courant, d.d. 03-10-1905

Een jaar eerder had de krant in ongeveer dezelfde woorden geschreven over het optreden van Theo bij een brand aan de Breedestraat. In 1907 verliet Theo de vrijwillige brandweer. Zijn opvolger was W.H. Schuileman.

Een grote hobby van Theo was het fokken van pluimvee. Voor de bevordering van de pluimveehouderij zette hij zich ook bestuurlijk in. In 1893 werd hij penningmeester van de afdeling Amersfoort van de betreffende vereniging. Een paar jaar later maakte hij deel uit van de regionale commissie, die toezicht moest houden op de dekstations van de vereniging. Zelf was Theo een goede fokker blijkens de prijzen die hij bij een tentoonstelling van zijn dieren in ‘s Gravenhage in 1905 haalde. Zijn koekoek witkuifhanen wonnen de eerste en tweede prijs en zijn hen won ook de eerste prijs.

Amersfoortsche Courant, d.d. 25-01-1905

Dat Theo op nog andere manieren betrokken was bij het openbare leven in Amersfoort bleek, toen hij in 1903 lid werd van de commissie, die de feesten organiseerde rond het verplaatsen van de Amersfoortse kei.

In 1896 nam Theo, met aanbeveling van zijn moeder, de meer dan vijftig jaar oude kleermakerij en handel in stoffen over van zijn vader, die al in 1893 was overleden. Het bedrijf was gevestigd aan de Utrechtsestraat op nr. 14.

Nieuwe Amersfoortsche Courant d.d. 22-08-1896

Op dinsdag 13 februari 1900 trad Theo in Amersfoort in het huwelijk met Geertrudis Breuer. Geertrudis was op 28 mei 1881 in Antwerpen, zij was dus nog maar 18 jaar toen ze trouwde. Het stel was rwee weken voor de bruiloft in ondertrouw gegaan. Voor zover bekend zijn er uit het huwelijk van Theo met Geertrudis geen kinderen voortgekomen.

Om onbekende redenen stopte Theo in 1905 met de kleermakerij annex stoffenhandel. Ofwel de zaken gingen slecht, ofwel de kleermakerij was toch niet zijn lust en leven. Hij liet zijn zaak verbouwen helemaal verbouwen tot een café-restaurant. Hij had bij de Gemeente Amersfoort een vergunning van het schenken van sterke drank aangevraagd. Het Amersfoortsch Dagblad van 30 september 1905 berichtte, dat de inrichting keurig en modern was met een uitstekende ventilatie en dat bezoekers zowel aan de voorzijde als aan de achterzijde van het pand van een terras gebruik konden maken. De officiële opening vond diezelfde avond plaats, zoals Theo in dezelfde krant middels een advertentie liet weten. Theo noemde zijn etablissement “Neuf”.

Amersfoortsch Dagblad, d.d. 30-09-1905

Een paar weken later, tijdens de grote kermis in Amersfoort, liet Theo in een volgende advertentie weten, dat gasten die tijdens de kermis zijn café-restaurant zouden bezoeken er nadien zouden blijven komen vanwege de prima consumpties en de billijke prijzen. Ter gelegenheid van Sinterklaasavond organiseerde hij een biljartconcours met als prijzen hazen en ander wild. Het volgende jaar vond er in het café van Theo een live optreden van een zangeres plaats.

Begin 1908 verhuurden Theo en Geertrudis om volstrekt onbekende redenen de zaak aan de heer A. Wery voor fl. 900,- per jaar en vertokken naar Amsterdam, waar ze hun intrek namen in de Warmoestraat op nummer 121. Uit het archief Overgenomen Delen in het Gemeentelijk Archief van Amsterdam weten we, dat Theo en Geertudis daar bijna negen maanden verbleven en op 11 december 1908 vertrokken: Theo naar Buenos Aires en Geertrudis terug naar Amersfoort. Waarom? We weten het (vooralsnog) niet. Het spoor loopt dood. Het enige dat nog bekend is vormt een advertentie van notaris J. Bolk, waarin hij de zaak van Theo te koop aanbiedt. Verder ben ik de naam van Theo nergens meer tegengekomen, niet in krantenberichten noch in archiefstukken.

Amersfoortsche Courant, d.d. 15-12-1908

Notaris Bolk verkocht de volgende dag de zaak van Theo voor fl. 7450,- aan de heer A. Scholte, zo berichtte de krant een dag later. Of Theo, of eventueel Geertrudis, ooit de gelden van de veiling van zijn zaak in ontvangst heeft genomen, is niet te achterhalen

Er blijven tal van vragen over. Antwoorden daarop heb ik niet. Het heeft er de schijn van, dat Theo en Geertudis van de wereld verdwenen. Ieder kan zijn fantasie de vrije loop laten.

Tiel, 02-10-2016