Genealogisch blog 102

Bidet

Voor mijn generatie is op vakantie gaan – liefst meerdere keren per jaar – de gewoonste zaak van de wereld. Maar hoe anders was dat nog voor de generatie van mijn grootouders. Zeker voor de Tweede Wereldoorlog was op vakantie gaan voor hen er niet bij. Er moest gewerkt worden. Bij hoge uitzondering kon er af en toe eens een dagje uit af, en altijd in de buurt.

Pas op het einde van de vijftiger jaren van de vorige eeuw kwam massaal op vakantie gaan in zwang bij de jongere generaties. Aanvankelijk op de fiets of met de trein, maar pas echt massaal, toen de gezinnen over een auto beschikten.

Voor de ouders van mijn moeder, en zeker voor mijn opa, was in de jaren vijftig de jaarlijkse bedevaart naar Kevelaer, al 6 km. over de grens, het belangrijkste uitje. Met bussen vertrok men ’s morgens vroeg vanuit Amersfoort naar Duitsland om het genadebeeld van de heilige Maria te vereren. Het beeld wordt al vereerd met bedevaarten sinds 1642. In vroeger eeuwen waren het vooral katholieken uit de Noordelijke Nederlanden die naar Kevelaer pelgrimeerden. Zij konden daar openlijk hun katholieke geloof belijden, wat thuis niet mogelijk was omdat er geen godsdienstvrijheid was.

Toen mijn ouders na lang sparen hun eerste auto kochten, een groen-witte Opel Record met kenteken DD-03-10, vonden ze dat ook hun ouders van de eerste auto in de familie moesten meegenieten. Dus namen ze hun ouders diverse malen mee op vakantie. Nooit erg lang, meestal een week, maar toch. De bestemmingen waren een plaatsje ergens in Limburg, maar vaak ook Duitsland of Noord Frankrijk. Tafel en stoeltjes werden ingeladen evenals het bescheiden kampeergerei, dat mijn moeder had aangeschaft. Konden ze onderweg een kopje koffie zetten en een eenvoudige maaltijd bereiden. Dat spaarde geld uit, want alles werd van huis mee genomen. Alsof er in het buitenland geen koffie en andere levensmiddelen te koop waren. En als ze het al waren, dan moest er veel te veel voor worden betaald.

Mijn moeder bereidt een simpele maaltijd, terwijl opa een dutje doet, op de achtergrond de Opel

Op één van die vakanties namen mijn ouders opa en oma Bosman mee naar Noord Frankrijk. Voor mijn grootouders was het de eerste keer dat ze naar Frankrijk gingen. Dat grote vreemde buitenland, waar ze ook nog zo’n rare taal spraken, nog zo vlug ook en waar ze van die gekke gewoontes hadden, geen gewoon brood maar stokbrood.

In Normandië wilden mijn ouders en opa en oma de stranden bekijken waar in 1944 de Invasie begonnen was. Opa wilde dat heel graag. De tocht zou eindigen in Arnouville les Gonesse ten noorden van Parijs bij de zusters Augustinessen van St. Monica, voor wie mijn vader veel werkte. Sinds kort hadden de zusters niet alleen kloosters in Nederland, maar nu ook een in Frankrijk. Opa zou bij de zusters de tuin bij het klooster bekijken en adviezen geven hoe die op te knappen. Opa was immers tuinman en de tuin was hard aan een grote beurt toe. Opa zou dat voor een paar centen wel regelen voor de zusters.

Mijn ouders kwamen met opa en oma overeen, dat ze de nachten zouden doorbrengen in eenvoudige hotelletjes op het platteland of in kleine steden, die waren niet zo duur. Mijn vader zou in die hotelletjes het woord voeren, want hij was de enige die een beetje Frans sprak.

Mijn moeder met haar ouders op vakantie

In Amsterdam hielp ik met het inladen van koffer en kampeergerei. Mijn ouders vertrokken naar Amersfoort om opa en oma op te halen. Het was de bedoeling die dag nog tot Brugge te rijden, dat moest makkelijk lukken.

Het was ergens in Normandië, dat mijn vader weer zo’n schappelijk hotelletje vond. Hij bestelde twee kamers, één voor opa en oma en één voor mijn moeder en zichzelf. Voor het avondeten, onderdeel van de deal die mijn vader had gesloten, gingen de stellen ieder naar hun eigen kamer om zich wat te verfrissen. Enige tijd later klopte opa bij mijn ouders aan. Of ze hem konden helpen, hij kreeg het toilet niet doorgespoeld. Met een air van dat-regel-ik-wel-even liep mijn vader naar de kamer van zijn schoonouders. Daar aangekomen constateerde hij, met zijn neus dicht geknepen, dat opa zijn hoefde had gedaan op het bidet in plaats van op het toilet. Mijn vader begon vreselijk te lachen, waarop mijn moeder ook poolshoogte kwam nemen. En ook zij kon een lachbui niet onderdrukken.

Bidet

Na het lachen legden mijn ouders opa uit, dat het ding, waarop hij zijn behoefte had gedaan, een bidet was, waarmee je na gebruik van het toilet je billen schoon kon spoelen. Je kon er ook makkelijk je voeten in wassen. Opa wist dat uiteraard niet, hij had zo’n ding nog nooit gezien en het leek toch wel erg veel op een toilet, alleen wat lager. In Nederland waren die dingen toch niet in gebruik. Omdat oma moest plassen was hij maar daarop gaan zitten, hij moest zo nodig.

Het duurde geruime tijd, maar uiteindelijk kregen mijn vader en opa het bidet weer schoon. De verdere details laat ik maar achterweg. Bij thuiskomst was het bidetavontuur van opa uiteraard hèt verhaal van die vakantie. 

Tiel, 07-10-2016