Genealogisch blog 114

Ome Wout 

We woonden nog maar kort in Amsterdam, toen mijn ouders op een zondag in het voorjaar van 1954 de onweerstaanbare behoefte hadden terug te gaan naar Utrecht, naar de buurt waar we voordien gewoond hadden. Snel werd alles klaar gemaakt wat mee moest en daar ging het gezin op weg naar het Muiderpoortstation. Een half uurtje later stapten we in Utrecht op de bus naar de Balijelaan. De eindhalte van de bus was vlakbij het Merwedekanaal. Vandaar liepen we eerst naar de Bijleveldstraat waar we gewoond hadden. Vroegere buren kwamen naar buiten om te vragen hoe het was om in dat grote Amsterdam te wonen. Daarna staken we de Jekerstraat over en gingen wandelen in het Merwedeplantsoen langs het Merwedekanaal. Af en toe kwam er een schip voorbij.

Het leek wel of mijn ouders, en wij kinderen trouwens ook, weer lucht kregen. Hier in Utrecht waren we altijd vijf minuten lopen van huis in het groen langs het kanaal. Aan de overkant van het kanaal liepen koeien in de wei, hier en daar een boerderij. Dat was heel wat anders dan twee hoog in Amsterdam met nauwelijks groen in de omgeving.

In die tijd was alleen de noordelijke punt van Kanaaleiland bebouwd: Oog in Al. De bebouwing liep niet verder dan het Amsterdam-Rijnkanaal. Aan de overkant van dat kanaal lagen weilanden zover het oog kon kijken. Heel in de verte kon je de kerktoren van Vleuten zien als het helder weer was. Tussen de weilanden lagen verspreid enkele boerderijen. In één daarvan woonde Ome Wout.

Utrecht in 1950

Ik heb Ome Wout leren kennen op een verjaardag van mijn opa. De broers kwamen meestal bij elkaar op de verjaardag van één van de twee. Ome Wout was een grofgebouwde, bonkige man. Hij was, net als zijn vier jaar oudere broer, beresterk. Tanden had hij nauwelijks meer in zijn mond. Hij sprak daardoor wat slissend. Hij rook altijd naar koeien en afgesabbelde sigaren. Aan zijn gezicht kon je zien, dat hij veel buiten was. Ome Wout was nu boer, maar was vroeger grondwerker. Hij begon zijn boerderij in Zuilen en verkaste rond 1950 naar Lageweide.

Ome Wout was getrouwd met Tante Trien, een klein vrouwtje met kromme benen, een boerendochter uit de Haarlemmermeer. Het viel niet mee haar te verstaan, want ze praatte enorm plat. Maar Tante Trien zette wel acht kinderen op de wereld, vier jongens en vier meisjes, en moest een doodgeboren baby betreuren.

Gezinskaart van Wouter Bosman

Het gesprek tussen mijn opa en Ome Wout ging al heel snel over hun beider bedrijven, de tuinderij van opa en de boerderij van Ome Wout. De beide broers mochten graag over elkaars bedrijf wandelen onder het genot van een rokertje.

Ik logeerde een keer in de herfstvakantie bij opa en oma, toen zij erachter kwamen, dat ze de verjaardag van Ome Wout op 24 september waren vergeten. Dan gaan we vandaag nog, opperde opa. Ik moest mee en zou het op de boerderij van Ome Wout best naar de zin kunnen hebben, volgens opa. Anderhalf uur later stonden we langs het Amsterdam-Rijnkanaal te wachten op een bootje dat ons zou overzetten. Ik weet niet meer of dat een pontje was of dat een van de jongens van Ome Wout ons met een roeiboot kwam ophalen. De boerderij van Ome Wout lag vlak langs het kanaal. Ik was onder de indruk van het enorme gebouw. Door een zijdeur gingen we naar binnen en vanuit de gang kon ik de stal inkijken, omdat de deur openstond. Wel honderd koeien stonden daar, ging mijn fantasie met me op de loop. Wat moest Ome Wout rijk zijn met zoveel koeien. We gingen zitten in de grote woonkeuken aan een lange eettafel. De vloer en het aanrecht waren van graniet net als de vloer in de gang. Wat moet het ’s winters hier koud zijn, dacht ik. De spoelbak in het aanrecht was gemaakt van kleine zwarte en witte tegeltjes. Van Tante Trien mocht ik even in de voorkamer kijken. Die gebruikten ze alleen bij hele speciale gelegenheden. Er werd koffie geschonken met gekookte melk uit een melkkoker die al ik weet niet hoeveel uren op een petroleumstelletje stond. Op de melk dreef een dik vel. Ik vroeg om limonade. De volwassenen spraken geanimeerd met elkaar. Ik keek de keuken rond, zo’n grote keuken had ik nog nooit gezien. In de hoek stond een Mariabeeld met een lichtje ervoor.

Eindelijk gingen opa en Ome Wout bij de koeien kijken. Ik mocht mee. In de stal was het lekker warm. Stuk voor stuk bekeken Ome Wout en opa de koeien. In de stal liepen ook een paar katten rond, die ik al gauw veel leuker vond dan de koeien.

Het was in mijn beleving al laat in de avond toen opa en oma me weer mee huiswaarts namen. We werden het kanaal weer overgezet vlak voordat de bus zou komen. Binnen twee uur lag ik die avond op mijn bed.

Graf van Ome Wout en Tante Trien

Jaren later moest Ome Wout zijn bedrijf opgeven ten gevolge van de enorme groeidrang van Utrecht, in 1977 verhuisde hij met Tante Trien naar Harmelen naar een burgermanswoning. Twee jaar later overleed hij op 74-jarge leeftijd. Tante Trien overleed zeven jaar later. Beiden zijn ter aarde besteld op Begraafplaats ’t Spijck in Harmelen.

Tiel, 07-11-2016