Genealogisch blog 146

Ger van Mourik

Afgelopen weekeinde vernam ik, dat voormalig rechtsback van Ajax Ger van Mourik op 85-jarige leeftijd is overleden. Een icoon is de club ontvallen. Ik heb Van Mourik vele malen in stadion De Meer zien spelen in de tweede helft van de jaren ’50 van de vorige eeuw. Ik vond hem altijd een robuuste, maar mooie speler. Hij zag er altijd zo netjes uit. Zijn lange pass naar voren was befaamd.

Ger van Mourik, achterste rij 3e van links

Ik ging vroeger vaak met mijn vader mee naar het stadion, wanneer hij voor de krant een verslag moest schrijven van een wedstrijd van Ajax. Wij woonden van alle collega’s van mijn vader het dichtst bij stadion De Meer. Andere collega’s hoefden niet van ver te komen, wat voordelig was voor de krant.

Meestal verlieten papa en ik ons huis zo tegen 13.00 uur. Over de Middenweg liepen we met nog enkele duizenden naar het stadion, voor ons een minuut of twintig lopen. Onderweg bespraken we de kansen van Ajax tegen de tegenstander van die middag. Bijna altijd waren we ervan overtuigd dat ze zouden winnen. De andere wandelaars naar het stadion waren het daarmee eens.

Mijn vader hield er niet zo van tussen collega’s te zitten op de perstribune. Hij wilde te midden van de echte aanhangers van Ajax zijn en hun commentaar op de wedstrijd horen. Dat zou een leuker stukje voor de krant opleveren. Daarom kocht hij meestal kaartjes voor de onoverdekte zittribune of voor de staantribune Diemerzijde. Bij mooi weer vond ik het heerlijk zitten op de onoverdekte tribune, liefst vlakbij het veld. Dan kon je horen hoe de spelers elkaar aanwijzingen gaven.

Stadion De Meer

Ger van Mourik mistte in de 14 jaar dat hij in het eerste van Ajax speelde, waarvan acht jaar als aanvoeder, geen wedstrijd. Hij bracht het tot 277 wedstrijden in totaal. Wanneer je zo lang in het eerste van Ajax speelt zie je natuurlijk vele spelers komen en gaan. Voor Van Mourik te veel om op te noemen.

Ik heb Van Mourik een paar keer persoonlijk gesproken. Hij zal zich dat niet meer herinnerd hebben, maar ik des te meer. Ik had in hele de Watergraafsmeer in die tijd voetbalvriendjes, jochies net als ik, die alleen maar tegen een bal wilden trappen om onze voorbeelden bij het grote Ajax na te doen. Zo had ik ook een paar vriendjes, die woonden op de Linnaeusparkweg waar de Copernicusstraat erop uitkwam. We voetbalden dan op het plein voor de school aan de Copernicusstraat. Al gauw ontdekten we, dat Ger van Mourik aan het einde van de Copernicusstraat woonde. Hij kwam langs als hij van trainen kwam en ging dan zijn huis binnen. Het duurde niet lang of we gingen voor zijn deur staan op het tijdstip dat hij zou thuiskomen. Schuchter vroeg ik aan Van Mourik, die ik heel netje met ‘meneer’ aansprak, of wij een foto met handtekening konden krijgen. De joviale Amsterdammer opende zijn sporttas en haalde foto’s met voorgedrukte handtekening te voorschijn, voor ons allemaal een. Weer een paar blije jongensgezichten voor meneer Van Mourik. Hij zei ons gedag en ging naar binnen. In die tijd waren voetballers nog niet zulke praters, dat kwam pas met Johan Cruijff. We hadden weer een foto met handtekening!

Het blijft verwonderlijk, dat zo’n goede verdediger als Ger van Mourik het nooit tot het Nederlands Elftal heeft gebracht.

Tiel, 23-01-2017