Genealogisch blog 17

Simone

Gisteravond heb ik de maandelijkse vergadering van de Afdeling Betuwe van de Nederlandse Genealogische Vereniging (NGV) aan mij voorbij laten gaan. Ik denk, dat ik voldoende weet van Wiewaswie. Ik verwachtte niet, dat de spreker van de avond mij nog wat nieuws zou kunnen leren. Alhoewel, je weet maar nooit….

Een avond genealogie werd ingeruild voor de theatershow van Simone Kleinsma in het Theater aan de Parade in ’s Hertogenbosch. In deze intieme, maar prachtige voorstelling liet Simone veel van zichzelf zien. In een werkelijk schitterend lied zong zij over een ontmoeting in de stad met haar overleden moeder. Wat zou ik graag zo’n ontmoeting met mijn moeder willen. Met haar nog eens net zo aan tafel zitten als toen ik twaalf was.

 Mijn moeder

Mijn broertjes en zusjes lagen al op bed. Ik kwam pas beneden, als ik mijn huiswerk af had. De eerste klas van het gymnasium kostte me erg veel moeite. Toen ik beneden kwam, schonk mijn  moeder een warme kop thee voor me in. Ze ging tegenover me aan tafel zitten onder de grote lamp. Op zo’n moment genoot ik ervan de oudste te zijn. Samen met mijn moeder. Ze vroeg hoe het op school ging, terwijl ze wel wist, dat ik er veel moeite mee had. Ze vertelde me van haar eigen schooltijd, op de MULO. Hoe ze was gaan werken bij het Spoor in Utrecht, dat was vlak na de oorlog zo’n zekere baan. Ze leerde mijn vader kennen aan het toneel. Hij was regisseur en leerde haar hoe ze moest spelen. Er sloeg een vonk over.

Tijdens de oorlog, toen ze al verkering hadden, deed mijn vader er alles aan om uit de handen van de Duitsers te blijven. Hij moest vaak onderduiken, mijn moeder werd daar bang van. Maar hij redde het. Na de oorlog verloofden ze zich. Mijn vader werkte in Utrecht bij de krant. Toen hij voldoende verdiende, gingen ze trouwen. Al gauw kwam ik ter wereld.

Om meer te kunnen verdienen ging mijn vader bij dagblad De Tijd werken. We verhuisden naar de Bredeweg in Amsterdam. Mijn vader klom op tot chef van de redactie bij de krant. Nu was hij voor een half jaar in Afrika om te schrijven over de veranderingen in de missie. In Afrika woonden geen wilden met botten door hun neus. Nee, daar woonden gewone mensen net als wij, alleen waren ze zwart. In de missie ging het al lang niet meer om zo veel mogelijk zwartjes te bekeren tot het ware geloof. Het ging erom deze mensen te helpen bij hun ontwikkeling na eeuwen van koloniale uitbuiting. Missie en zending hadden geen enkele baat bij het zilverpapier en de doppen van melkflessen, die menig gelovig gezin spaarde.

 

Mijn vader in Afrika, 1961

Mijn moeder vroeg mij hoe de paters op school reageerden op de stukken van mijn vader. Die vonden ze geweldig, papa kon bij hen geen kwaad meer doen, zeker niet bij de progressieven. Mama zei me, dat ze het fijn vond, dat ze mijn vader zo bewonderden. Maar ze voegde er ook een waarschuwing aan toe. Hij kon goed schrijven en praten, maar zijn handen waren allebei links. Hij kon nog geen ei koken. Vroeger hoefde hij van zijn moeder nooit wat te doen in het huishouden. Dat was meidenwerk. Mijn vader moest als schrijver uitblinken, slagen in deze wereld. Oma vond mijn moeder eigenlijk niet de geschikte vrouw voor mijn vader, hij verdiende beter dan een tuindersdochter. Mama vertelde, dat het voor ons jongens goed was alles van het huishouden te leren.

Even keek mijn moeder strak voor zich uit. Maar hij is wel lief, hoor, zei ze. Ze hoopte alleen dat hij het al die tijd zou redden in Afrika, dat hem geen nare dingen zou overkomen. Hij had haar steun zo nodig.

In het voorjaar van 1961 ging mijn moeder mijn vader ophalen in Genua. Na een ziekte van een maand onderbrak hij zijn reis en kwam per schip vanuit Dar es Salaam naar Europa. Hij verwachtte niet, dat de situatie in West Afrika veel anders zou zijn dan in Oost Afrika.  Van Genua reisden mijn ouders naar de wintersport, ze hadden wat in te halen.

Mijn moeder overleed vrij plotseling op 22 september 1964. Daarna pas realiseerde ik me, dat ze mij met de gesprekken aan de eettafel onder de grote lamp voorbereidde op het leven zonder haar. Wat zou ik nog graag met haar over mijn leven praten.

Na afloop van haar voorstelling signeerde Simone Kleinsma de gekochte CD van de voorstelling. Ik liet haar weten, dat ze me met haar liedje over haar moeder diep had geraakt. Ze antwoordde, dat ze het fijn vond, dat ze dat met haar muziek teweeg had kunnen brengen.

Tiel 17-02-2016